Şiir, eskilerin bakışı ile, İlâhî ilhâm esintileri ve Sübhânî feyz havalarının eseridir. Onlara göre, dili Cennetin anahtarı olan şâirlerin içlerindeki denizlerden düşünce kabarcıkları ile kenara çıkan irfân cevherleri, mârifet ve mânâ incileri, İlâhî sır ve vâridât hazînelerinde toplanarak şiir hâlini alır. Şâirler, Ezelî Yaratıcı´ nın övücüleri ve Mutlak Güzelliğin sırlarının kâşifleridir. Şâir, câmid (donuk ) olan kelimelere ve lâfızlara kendi rûhundan üfleyerek cân bağışlar.
Bu kitap, şiiri ve şâiri metafizik düzlemde kutsalla ilişkilendirerek tanımlayan kültürden esintiler içermektedir. Tasavvufun şiir ve estetik boyutuna dair incelemelere ve tasavvuf edebiyatı etrafındaki bazı tartışmalara yer vermektedir.