Sade bir sanat malzemesi gibi görünebilecek olan ama güzellik olgusu için neredeyse en büyük nişane olarak değerlendirilebileceğimiz “ışık” kavramı, bütün döneme hâkim bir estetiğin belirleyiciliğinde ortaya çıkmıştır. Işık, güzellik mevhumunda hâkim bir konumdadır. Özünde ışık ve parlaklık barındıran objeler doğal olarak güzel kabul edilir. Kavram, mazmun tekrarını aşan bir düzleme sahip olarak güzelliğin usaresi hâlinde kendisini metinlerde sık biçimde göstermekte ve güzelliğin kaynağı olabilecek metafizik ve ontolojik bir derinliği yansıtmaktadır. Şairler hem sevgilinin tasvirinde hem memdûhların methinde olumlu anlam ve çağrışımlarla ışığı kullanmışlardır. Işık; bilginin, iyinin ve güzelin ifadesinde en çok aranan kavramlardan biri hâline gelmiştir. Kitapta öncelikle ışığın metafizik ve estetik bir tasarım olarak klasik kültürdeki tasavvuru gösterilmeye çalışılmıştır. Işığın imge olarak genel bir algısını ortaya koymaktan ziyade onun klasik dönemin güzellik anlayışındaki yerine yapılan